Mijn aparte kledingwensen als stylist in de dop

De aparte kledingwensen van een stylist in de dop

Er hangt een bijna oriëntaalse sfeer in de lucht. Is het de geur van opwinding en aankomende spanning? Of is het de mengeling van geuren die de bezoekers en mistmachines met zich meebrengen?

Dan verschijnt er een jongetje op het podium. Een jaar of negen met een Indisch uiterlijk en een tulband op. Waarschijnlijk is het de combinatie van die betoverende geur en de oriëntaalse sfeer, maar ik ben op slag verliefd.

Dat jongetje zie ik na vandaag nooit meer.

Want mijn moeder en ik zijn in het kindercircus. Emotioneel als ik ben wil ik een aandenken van hem. Ik wil me verbonden voelen met hem. Op dat moment besluit ik dat ik ook een tulband wil dragen. Drama queen.

Moeders zijn superwomen. Dus ik vertrouwde er blind op dat mijn moeder zou vinden wat ik wilde. Wonder boven wonder is het nog gelukt ook. Die paars fluwelen tulband. Eenmaal thuis durfde ik hem niet te dragen. Wat zouden de mensen zeggen? Hij hing uiteindelijk jarenlang stilletjes aan de muur als een relikwie.

Als tegenhanger van al dat oriëntaalse drama verlang ik ineens naar het platteland.

Helemaal fan was ik van Madicken. Een Zweeds boerenmeisje die avonturen beleeft op de boerderij in de jaren ’40. Rust, regelmaat en alleen nog maar gehaktballetjes met puree.

Maar wat ik vooral wilde was dezelfde kleren dragen met blauwe linten in mijn haar. Helaas. Ik heb het altijd verdacht gevonden dat mijn moeder deze wens niet voor elkaar kon krijgen. Waarschijnlijk omdat mijn klasgenoten mij gefileerd hadden als het haar gelukt was. Dank je wel mam.

Na de mislukking van het boerenleven trok ik gevoelsmatig weer naar de stad.

Naar de hakken van mevrouw ten Cate die zo stevig de straten van Amsterdam doorstapt.

Maar flair heeft mevrouw ten Cate niet. Het is allemaal wat sober en bruin. En ik hou niet van bruin maar ik wil wél flair. Dus besluit ik dat ik strasoorbellen wil. Om de boel wat op te fleuren. Van die grote, lange, opvallende strasoorbellen die echt prachtig zijn als je naar een bal gaat. Die je bijna verblinden als het licht erop schijnt. Dat werk dus.

Vanaf het moment dat ik kan articuleren zeur ik namelijk al om gaatjes in mijn oren. Maar een kindje op vierjarige leeftijd gaatjes geven gaat mijn ouders te ver. Het leven is zwaar. Maar dan, vier jaar later is het eindelijk zover. Ik zit als achtjarige vol verwachting bij de juwelier die een kurk en naald pakt. Huppakee. Mijn droom is in vervulling gegaan.

Het is net als leren fietsen.

Dat doe je ook eerst met zijwieltjes. En dus krijg ik schattige schildpad oorknopjes. Want strasoorbellen zijn best zwaar.  Maar ik vind die knopjes niet schattig, ik vind ze saai. En weet je? Het lijkt alsof die schildpadden wísten dat ze ongewenst waren, ik heb maandenlang met ontstoken oren gelopen. Toen mijn gaatjes eenmaal genezen waren, was ik zo gedesillusioneerd dat ik geen strasoorbellen meer wilde. Zucht.

Daar ben ik nooit overheen gekomen. Maar het leven gaat door en ik werd door de Amerikanisering van mijn broertje, en zijn liefde voor Michael Jackson, aangestoken. Ik wilde cowboylaarzen. Mét het ‘klik geluid’ als je loopt. Mevrouw ten Cate, eat your heart out. Het is dan inmiddels 1989 en ik ben 10 jaar.

Voor de cowboylaarzen steken we de grens naar België over. En nee, dat is niet verwend. Het is een half uur rijden en de winkels buiten Tilburg hebben meer keuze. Aldus mam. De laarzen waren echter een nog grotere mission impossible en in plaats daarvan kwam ik thuis met brave Timberlands. Voel je mijn pijn al?

Misschien komt het door al mijn onvervulde kledingwensen.

Of misschien komt het door het feit dat mijn garderobe grotendeels uit Oilily kleding bestond, ik een bril droeg en dik was. Ik weet het niet. Maar in mijn tienertijd ben ik dus he-le-maal los gegaan. Tot grote schrik van mijn ouders weet ik achteraf. Sorry.

Chippie broeken vol met emblemen, nike air max, een leren jas met riempjes, zware make-up, gouden oorbellen, kettingen, armbanden, ringen en om het beeld compleet te maken: een neusbel! Meine Gute. Ik krijg vlekken in mijn nek als ik eraan terugdenk. Ik ga je ook echt niet vertellen wat ik droeg als ik op stap ging. Vraag dat maar aan mijn moeder als je haar spreekt.

Eind goed al goed, ik ben terug gegaan naar waar mijn wieg staat.

Alles is in een rustiger vaarwater gekomen. Ik heb mijn eigen stijl ontdekt en stuur deze moeiteloos bij als ik een verandering doormaak. Ik maak het goed, alsjeblieftdankjewel.

Ik ben heel benieuwd wat voor gekke kledingwensen jij had als kindje of wat voor grappigs jij droeg. Durf je het te vertellen in een reactie hieronder?

En mam, dit blog was dus voor jou. Dank je wel dat je mij mijn gang liet gaan.

 

 

9 antwoorden
  1. els
    els zegt:

    Het is 1968, ik ben dertien jaar oud en wil graag sluipers zoals dat toen heette, mijn moeder vond ze veel te duur en ik kreeg ze niet ik mocht wel anderen uitkiezen, maar die wilde ik niet, uiteindelijk toch iets anders gekozen lees goedkoper, nu zijn ze weer in de mode “de Clarks” is altijd een trauma gebleven. (klein beetje dan0

    Beantwoorden
  2. Monique
    Monique zegt:

    Je moeder en ik moesten vaak hetzelfde jurkje aan, gemaakt door Corry. Alleen ik had ook een onderrokje met een zak erop genaaid voor mijn zakdoekje, het zakdoekje haalde ik dikwijls bij oma, daar zat eau de cologne (onjeklonje) op!
    Fijne verjaardag

    Beantwoorden
  3. Mirjam
    Mirjam zegt:

    Ik ben uit 1965 en toen ik klein was wilde ik graag gaatjes in mijn oren. Mijn moeder vond dat maar ordinair, had ze zelf ook niet. Toen ik 12 was zei mijn moeder dat het goed was, maar toen durfde ik het zelf niet… Rond mijn 40e woonde ik 2 jaar in Napels, Italië en daar was alles veel meer “bling bling” dan in NL. Toen heb ik gaatjes genomen omdat ik ook graag mooie oorbellen wilde dragen! Een paar jaar later heeft mijn moeder ook alsnog gaatjes genomen omdat ze het zo leuk vond bij mij en het toch ook alsnog wilde. Ben nog steeds blij dat ik het eindelijk gedaan heb!

    Beantwoorden
  4. Jeanine
    Jeanine zegt:

    Ik had het verdrongen totdat ik een oude klasgenote vd middelbare school tegen kwam. Zij vroeg; draag je geen jasjes meer. En toen kwam het terug; als 13, 14 jarige droeg ik jasjes naar school. Nee geen zwarte 😉 maar van die wollen blauw, beige geruiten 😀
    Geen trauma maar nu meer schaamrood op de kaken 😀

    Beantwoorden
  5. mariette
    mariette zegt:

    celine , jij was een heerlijk kind met eigen wensen en inzichten; trouwens dat ben en heb je nu nog!
    je beroep sluit naadloos aan bij je getalenteerde smaakinzichten, die je als kind al van nature had.
    en nu ben ik blij met al je gouden tips en stuur je mij de juiste richting in.
    mooier kan niet toch?
    liefs xxx

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *